Αυτός είναι ο υπότιτλος του πολύ ωραίου βιβλίου «Όψεις της Ιστορίας της Ελληνικής Γλώσσας, «Από την Ραψωδία στην Ραπ, από τον Όμηρο έως σήμερα», του πολύ γνωστού Γερμανού Καθηγητή Hans Eideneier (Von Rhapsodie zu Rap : Aspekte der griechischen Sprachgeschichte von Homer bis heute).
Ο υπότιτλος αναφέρεται στην προσωδιακή προφορά των αρχαίων Ελλήνων (που έμοιαζε με τραγούδι) και στην κοινή αντίληψη, ότι τα ποιήματα του Ομήρου απαγγέλλονταν με ρυθμό,τον οποίο ίσως κρατούσε ο ίδιος ο ραψωδός με το ραβδί του.
Αυτό παραδέχεται και περιγράφει και ο πρώτος Έλληνας (και Ευρωπαίος) συγγραφέας Γραμματικής Διονύσιος ο Θραξ (Αλεξάνδρεια, δεύτερος αιώνας π.Χ.) με τίτλο «Γραμματική Τέχνη».
Αντιγράφουμε στα αρχαία και τα νέα ελληνικά:
ΠΕΡΊ ΡΑΨΩΔΙΑC
Ραψωδία εcτί μέροc ποιήματος εμπεριειληφόc τινα υπόθεcιν. Είρηται δέ ραψωδία οιονεί ραβδωδία τιc ούcα, από τού δαφνίνη ράβδω περιερχομένουc άδειν τά Ομήρου ποιήματα.
ΠΕΡΙ ΡΑΨΩΔΙΑΣ
Η ραψωδία είναι μέρος ποιήματος πού περιέχει κάποια υπόθεση, ονομάσθηκε δε ραψωδία – κατά κάποιο τρόπο ραβδωδία – επειδή κάποιοι, περιερχόμενοι, έψαλλαν τά ποιήματα του Ομήρου κρατώντας ραβδί από δάφνη.
Ο συσχετισμός με τους τραγουδιστές της ΡΑΠ μουσικής είναι εύκολος, γιατί και αυτοί στην πραγματικότητα δεν τραγουδούν, αλλά απαγγέλουν ρυθμικά με πολύ απλή μουσική συνοδεία – θα μπορούσε να είναι μόνο ένα τύμπανο.
Δεν είμαστε βέβαιοι για το αν η λέξη ΡΑΠ προέρχεται από την λέξη ΡΑΨΩΔΙΑ αλλά μοιάζει πολύ πιθανό.